Anlamlandırma çabaları

    Bu ne çelişki yau? Hem doğduğumuz günden itibaren aile en büyüktür, aile en önemlidir, aile en yakındır laflarıyla büyütülüyoruz, ailemizi en önemli bi parçamız haline getiriyoruz sonra da yaş oldu mu 17-18 hooop yuvadan uçuyoruz. Üniversiteye geldiğim ilk yıl aklım yeniliğe ayak uydurmakla meşguldü. Ama daha sonrasında hep düşündüm. Neden neden neden? Neden bu kadar çok çalışıyoruz? Neden parayı araç yerine amaç haline getirmişiz? 

  Gerçekten bi köyde veya böyle küçük bi şehirde büyüyüp, kendi yağımızla kavrulup ölene kadar anne babamla olabileceğim zamanları az dilemedim şu güne kadar. Çünkü çok sıkıldım mesafelerden, sürekli özlemekten, sürekli daha çoğu, daha iyiyi istemekten. Sürekli özlemlerimle boğuşmaktan sıkıldım. 

 Acı çekmek büyütür evet ama bu acıya değer mi diye düşünürüm hep? 60-70ime ulaşabilirsem, o zamanda n'apmışım, ne uğruna? demekten korkarım hep.

 Ben yine derin düşüncelere dalabildim birazcık. Okuyup da kimsenin içinin kararmamasını diliyorum, çünkü enerji bulaşıcıdır. Esen kalın efendim :)